+ Franciszek Drozd

gatunki powiązane z artystą: rzeźba

Franciszek Drozd urodził się w 1919 roku na Wileńszczyźnie, zmarł w 1992 roku w Gdańsku. Był artystą rzeźbiarzem.
Po szkole powszechnej w latach 1936-1939 ukończył Szkołę Podoficerską Piechoty dla Małoletnich w Koninie. Brał czynny udział w obronie Kraju w 10 pułku piechoty w Łowiczu. Po klęsce wrześniowej, jako kapral w Armii Krajowej I Brygady Wileńskiej "Juranda" pod pseudonimem "Promyk", uczestniczył m. in. w bitwie o wyzwolenie Wilna.
Był represjonowany, lata 1944 - 1945 spędził w łagrze nr 1 w Wilnie "Isprawitielnaja Trudowaja Kolonia na I, Rosa. 2".

Po wyzwoleniu w 1945 roku, jako repatriant, z rodziną przybył do Gdańska i zatrudnił się w Urzędzie Morskim do pracy w porcie na holowniku. Praca zmianowa pozwoliła mu na podjęcie nauki. W latach 1949-1953 studiował w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie na wydziale Rzeźby u prof. St. Horno-Popławskiego. Po studiach pracował przy odbudowie Gdańska jako kamieniarz/rzeźbiarz początkowo w ZBM (Zjednoczone Budownictwo Miejskie), a następnie w latach 1957-1970 w PKZ (Pracowni Konserwacji Zabytków) rekonstruując niemal wszystkie rzeźby, płaskorzeźby i figury w dzisiejszym gdańskim Głównym Mieście. Specjalizował się także w kuciu monumentalnych pomników.
Wraz z kierowanymi przez siebie zespołami wykonał m.in:

pomnik Adama Mickiewicza (granit) W-wa Pałac Kultury i Nauki aut.proj. prof. St. Horno-Popławski
pomnik Obozu Zagłady w Treblince (granit) aut. doc. F. Duszeńko
pomnik Czynu Partyzantów Kolejarzy w Czarnej Wodzie (piaskowiec) aut. W. Pietroń, W. Samp
pomnik Bohaterów Westerplatte (granit) aut. doc. F. Duszeńko
pomnik obelisk z popiersiem Adama Mickiewicza w Parku Oliwskim (granit) aut. Lech Konstanty
obelisk Ozyrysa (rekonstrukcja) przy Świątyni Hatszepsut w Deir el Bahari w Egipcie
pomnik rzeźba Pingwina w Zoo Oliwa (ceramika) aut. F. Drozd

Lata na emeryturze poświęcił największej swej pasji i hobby - pracy w bursztynie (rzeźba i biżuteria).
Po zaprezentowaniu swych prac na wystawach, uzyskał entuzjastyczne recenzje i miano "prekursora/pioniera rzeźby w bursztynie".

Udział w konkursach medalierskich w kraju i za granicą:
Concorso Internazionale della Medaglia w Aretivm 1969-1970 (medal brąz premio Uno Aerre 1970)
I-V Biennale Internazionale Deglla Medaglia di Dante di RAwenna (wyróżn. medal D. Hon)

Udział w konkursach krajowych wyróżniono i wybito:
Medal ku czci Stefana Żeromskiego PTAiN 1975
Medal 25 lat Polskiego Ratownictwa Okrętowego 1951-1975

W zbiorach Muzeum Sztuki Medalierskiej we Wrocławiu znajdują się medale:
Mikołaj Kopernik (gips) nr inw. MSM.DK.3011 (1971)
Heweliusz (gips) nr inw. MSM.DK.3012 (1971)
Łucznik (brąz) nr inw. MSM.MP.13361 (1976)

Wystawy wyrobów w bursztynie i w srebrze:
Plastyka Wybrzeza VII-IX 1976 biżuteria artystyczna Muz. Narod. w Gdańsku
BWA Gdynia 15 I - 6 II 1972 prace z kamienia oraz bursztynu
Ratusz Głównomiejski 9 IX - 5 X 1972 bursztyn
Pokaz wyrobów z bursztynu na TSS Batory w rejsie do Montrealu V 1980
Wystawa grupowa Srebro w Towarzystwie Przyjaciół Sopotu 1981
Prezentacje unikatowej biżuterii przez Ars Polona w RFN, Francji, Włoszech, Austrii.
Po wyżej wymienionych pokazach wyrobów znalazł licznych naśladowców, którzy przyczynili się do rozwoju
tej dziedziny sztuki.

Medale i wyróżnienia:
Krzyż Armii Krajowej (Londyn 1985)
Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939 (Londyn 1985)
Medal Wojska leg. 35057
Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939 leg. 330/83/20
Dyplom Honorowy Pioniera Odbudowy Gdańska w l.1945-1950
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

ze wspomnień córki Heleny Drozd:
Chciałabym przedstawić i jednocześnie upamiętnić postać mojego ojca, który był bardzo związany z Oliwą. Zostawił tu po sobie dużo śladów. Tata zmarł w 1991 roku, 30 lat mieszkając i pracując w Oliwie. Ojciec mój (...) przyjechał z rodziną do Gdańska w 1945 roku. (...) Był robotnikiem i strażnikiem portowym, marynarzem holownika. Każdą wolną chwilę poświęcał jednak sztuce - początkowo jako samouk, potem jako wolny słuchacz gdańskiej PWSSP. W latach 1949-1953 studiował rzeźbę u profesora Stanisława Horno-Popławskiego. W kilkanaście lat później, w 1966 roku, został przyjęty, na podstawie swoich prac, do Związków Polskich Artystów Plastyków. Od 1957 do 1970 roku zatrudniony był w Pracowni Konserwacji Zabytków. Jak sam zawsze mówił, „17 lat spędził w kamieniu”, jako pracownik Przedsiębiorstwa Konserwacji Zabytków. Rzeźbił liczne elementy przy odbudowywanych zamkach i pałacach. Pracował w kraju i w Egipcie, gdzie zatrudniony był przy rekonstrukcji Świątyni Królowej Hatszepsut. Miał też swój udział w nadaniu obecnego kształtu Gdańskowi Głównemu. Był głównym wykonawcą granitowych pomników: Adama Mickiewicza, Obrońców Westerplatte czy pomnika Ofiar Treblinki. Praca w kamieniu, ciężka i absorbująca, nie pozostawiała mu wiele czasu na własne rzeźbiarskie zamysły. Niemniej z lat jego pracy zawodowej pochodzi kilka interesujących rzeźb, m.in. marmurowe portrety własnych dzieci, granitowa głowa robotnika, rybak z brązu (pomyślany jako propozycja pomnikowa) czy drewniana, pełna wyrazu rzeźba „Nigdy więcej” o wymowie antywojennej (…).
https://vivaoliva.pl/index.php?strona=skarb&ido=24